در ستایش زندگی

    اون روز مهران، جوابِ آزمایش های خاله رو برام فرستاده بود که چک اش کنم، پشت سر آزمایشا هم یه فیلم فرستاده بود. باز کردم دیدم که فیلم از خودمه. یک هفته قبل از شروع قرنطینه رفته بودیم خونه ییلاقی و من توی حال خودم با اره افتاده بودم به جونِ یه شاخه ی بزرگ هیزم و بی توجه به همه جا واسه خودم اره میکردم.

حقیقتا خود درگیر ترینم.

      خاطرات مدرسه ی دخترا مثل خاطرات سربازیِ پسراست. تا اسمش میاد همشون میگن شیطون و بی نظم و حاضر جواب و درس نخون و خلاصه ته خلاف مدرسه شون بودن. بدین صورت اون عنترهایی هم که اون موقع ها واسه معلما گل میاوردن و هی یاداوری میکردن "خانم‌ قرار بود امتحان بگیرین" و "آقا این تحقیق رو خودم انجام دادم واسه کلاس شما" و "خانم تو رو خدا باهامون بیاین اردو"هم همش من بودم.

     به فرزندان خود شنا، تیراندازی ، اسب سواری و ترجیح دادن خاله ی واقعی به فک و فامیلا و در و همسایه را بیاموزید. البته هر کار کردیم، یومونچه فعلا نیاموزیده.

میدونین، اولین فحش رو وقتی میخورین که واسه پیشواز خط تلفنتون آهنگ پیشواز میذارین. چون ما نمیتونیم بشماریم ببینیم چند تا زنگ خورده که سریع قطعش کنیم.

وقتی میپرسین کی طرحم تموم میشه، دلم میخواد یه ساعت قربون بلای روی ماه و چشمای قشنگتون برم،  که اینقده لطف دارین و منو ۵ سال جوون تر می بینین. خیر ببینین الهی❤

"بچه اتَ نَزَن که کِندِ همسایه ات تَش بِگِره"

معنی کلمه به کلمه اش میشود اینکه: برای اینکه باسن همسایه ات بسوزد، بچه ات را کتک نزن.

که یعنی برای حرص دادن دیگران نباید به خودت ضرر بزنی.

آخرین باری که دل تنگ نبودم رو یادم نمی یاد. 

خدایی نشستین دارین وصیت می کنین؟ من تازه ترشی کلم انداختم!

     گاهی هم کارهایی از بعضی ها سر میزند که آدم اصلا انتظارش را ندارد. مثلا من تا هزار سال فکر نمیکردم کشمش ها یهو از دل کوکی های توی فر بزنند بیرون و ادعای استقلال کنند.

از اینکه افسار زندگی ام دست دیگران باشد، متنفرم.

"تو کویرِ تشنه ی روح من، بگو باز بارون بباره..."

نه! من تحملش رو ندارم که هم روز تعطیل بیام سر کار، هم فک و فامیل و دوست و آشنا روی اعصابم باشن، بعد سنجد هم با عناب فرق داشته باشه.